Postoje neki datumi u sportu koji ostaju u sjećanju svima. Nekoga tjeraju na suze radosnice, nekoga na one koje čovjeka čine tužnim, a onim istinskim zaljubljenicima u “bubamaru” ti datumi predstavljaju sve ono zbog čega se i fudbal toliko voli. Jedan od takvih je upravo 13. maj, samo 11 godina ranije.
Sve je ključalo tog dana. Poslednje kolo, i isti bodovni saldo dva ljuta rivala iz Mančestera, Sitija i Junajteda. Sve staje u 90 minuta, Siti kod kuće protiv Kvins Park Rendžersa koji se grčevito borio za opstanak, a Junajted je gostovao Sanderlendu.
Siti je držao prvo mjesto na tabeli zahvaljujući gol razlici, a meč protiv Kvins Parka je morao biti dobijen.
Sa očima na “Etihadu” a ušima na “Stadionu svjetlosti” građani su pratili meč. Meč se “zakuvao” od 20. minuta. Razlog tome jeste vođstvo Junajteda golom Vejna Runija, tako da su iz redova Sitija znali šta treba da rade, i uspjeli su golom Pabla Zabalete da dođu do vođstva. Ipak to je bio samo početak rolerkostera.
Izjednačenje, preokret, crveni karton…
Drugo poluvrijeme je bila fudbalska, agonija ili poezija, zavisi sa čije strane posmatrate. Tri minuta nakon početka drugog dijela, dolaze gosti do izjednačenja preko legendarnog Đibrila Sisea. Pomutilo je to planove Manćinijeve čete. Ulazi nervoza u redove gotovo svih igrača oba tabora, a najratoborniji je kao i u prošlosti, bio Džoi Barton koji je isključen u 55. minutu nakon nastraja na Karlosa Teveza.
Djelovalo je to kao šansa za domaće da dođu do pogotka, ali pitali su se i igrači Kvins Park Rendžersa. Desetak minuta nakon Bartonovog isključenja, gol za preokret i nevjericu postiže Džoi Meki i time snove domaćih pretvara u košmar. Dok je u Sanderlendu, crveni dio Mančestera stidljivo hladio šampanjac, Siti je krenuo na sve ili ništa.
Izmjene vrijedne istorije
Napadao je Siti, krenuo u totalnu ofanzivu. Izlaskom Gereta Berija i Karlosa Teveza, a ulaskom Marija Balotelija i Edina Džeka pokušao je Roberto Manćini da promiješa kare kako došli do gola. Držali su gosti na distanci ofanzivnu liniju, i imali pobjedu “džepu”. Sve dok na tapetu nije došla sudijska nadoknada. Četiri minuta, ne zvuči mnogo, ali ova utakmica je pokazala da je to čitava vječnost. Utakmica Junajteda je gotova, čekali su navijači “đavola” zvižduk na Etihadu i da krenu sa slavljem.
Gore pomenuta vječnost je krenula golom Edina Džeka u drugom minutu nadoknade. Sjajno je “bosanski dijamant” reagovao glavom i poslao loptu iza leđa Patrika Kenija za 2:2. Jedna izmjena se već isplatila, još dva minuta nade je preostalo.
93:20
Ovaj broj u međunaslovu nekom ne znači ništa, a ako bi ga pokazali navijačima Sitija, njima znači sve. Istoriju, početak, sadašnjost i budućnost. Poslednji minut nadoknade, 40 sekundi je preostalo, druga izmjena, Mario Baloteli dodaje loptu poslednjim atomima snage za Kuna Aguera koji “lomi” defanzivu “Pauka” i postiže pogodak. Pogodak za sve. Navijače, igrače, istoriju i titulu šampiona Engleske po prvi put posle skoro pola vijeka čekanja.
Tuga u Sanderlendu, radost u Mančesteru, radost kojoj je prisustvovao i naš reprezentativac Stefan Savić. Takođe da ne zaboravimo i Pitera Djuria, legendarnog engleskog komentatora koji je sa svojim “AGUEEROOOOOO” nakon postignutog gola, poslao ovaj meč u vječnost, a fotografije nakon meča govore da će u istoriji “građana” uvijek postojati vrijeme, prije i posle Serhija Aguera.
