Sjećate se proljeća 2021? Ne po korona virusu, već po protestima zbog ideje fudbalske Superlige.
Najglasnije su bile pristalice engleskih klubova, koje su po plaštom odbrane fudbala brzopotezno proširile bunt širom Evrope, pa je početni plamen ekspresno ugašen uz “kanadere” UEFA-e, koja je u svemu tome branila svoj interes, iskoristivši situaciju da utemelji novi format Lige šampiona.
Na koncu je Superliga izgubila bitku (za sada). Međutim, ovdje je riječ o tome da ona već godinama postoji. To je – Premijer liga.
U trouglu privatizacija – TV prava – Brexit, engleski fudbal preobrazio se i postao igralište za najmoćnije, bez obzira odakle dolaze, da li iz Katara, Arabije, Rusije ili Amerike, a čije valute su se bez problema pretapale i pretapaju se u funte, eure…
Privatizacija je svakako sloboda tržišta. Tu Englezi nisu izmislili toplu vodu. Astronomska TV prava, čiji je izvor smješten na Bliskim istoku, takođe su legitimna stvar, iako su cifre odavno postale abnormalne. Međutim, izlaskom iz Evropske unije kao da su na Ostrvu prestala da važe i fudbalska pravila, pa već godinama unazad svjedočimo, najblaže rečeno, dvostrukim aršinima, a koje UEFA već neko vrijeme uopšte ne kontroliše. Finansijski fer-plej važi samo za one, iz nekog razloga, odabrane.
Jedan u moru primjera – Čelsijevo besomučno trošenje miliona u posljednjih šest mjeseci šamar je u lice cijeloj fudbalskoj Evropi, koja je dopustila da joj se bogati smiju u lice. Rekordni transfer golobradog i do juče nepoznatog Mojzesa Kaiseda iz Brajtona u Čelsi za 133 miliona eura (sa bonusima) dokaz je tvrdnji da Englezi rade što žele.
Podsjetimo, Kaisedo je prije dvije i po godine plaćen ekvadorskom Independienteu pet miliona eura. Od tada je jednu sezonu igrao na pozajmici u belgijskom Beršotu, a prošlu u Brajtonu, u čijem dresu je postigao jedan gol i upisao jednu asistenciju…
Sa druge strane, dok pravila uopšte za engleske klubove ne važe (Čelsi potrošio 300 miliona eura ovog ljeta, Junajted za manje od godinu dana spiskao 400…), UEFA je itekako budna kada treba kazniti ili iz evropskih takmičenja izbaciti klubove poput Milana, Juventusa, Steaue, Kluža, Olimpije, Arisa, Osasune, Konjaspora… O statusu regionalnih klubova ne treba ni trošiti riječi.
U prevodu, svi podliježu zakonu osim Premijer lige, koja je svijet za sebe, samo to niko ne želi da prizna.
>>> Ovo je 10 najskupljih transfera u istoriji Premijer lige
Sjećate se naslova u svim evropskim medijima iz maja 2019. godine – “UEFA izbacuje Mančester siti iz Lige šampiona”. Kroz sličan kontekst nemoralnog poslovanja, kršenja finansijskog fer-pleja i sličnih termina pominjali su se još neki klubovi, a koji nisu engleski. Međutim, većina je izbjegla bilo kakve sankcije, dok su klubovi sa Ostrva apsolutni vlasnici fudbalske svakodnevice.
Ljudi su tada likovali na društvenim mrežama, ali se ispostavilo da je to bila tek fikcija.
Vrijednost igrača u Premijer ligi, cifre koje klubovi plaćaju za prosječne igrače ukazuju samo na jednu stvar – fudbal je zarobljen u zlatnom kavezu. Ranije Amerika i Kina, a sada Saudijska Arabija najveći su konkurenti upravo Englezima, koji nikako ne žele da se sruši njihovo meko carstvo unutar Starog kontinenta, a čijim fudbalskim zakonima ne podnose račune.
Ukupno 16 igrača u istoriji fudbala plaćeno je preko 100 miliona eura. I dok su nekada pomenute svote izdvajane za igrače poput Kristijana Ronalda, Gereta Bejla i slične šampione, danas su od njih skuplji vezisti koji i ne šutiraju na gol. Ako to nekog ne brine – zalutao je u fudbalske odaje.
O nekadašnjim legendama svjetskog loptanja da i ne govorimo. Kolika bi samo oni koštali u današnje vrijeme bez ikakve ravnoteže, u kojem svako ima svoju (enormnu) cijenu, a sve manje i manje kvaliteta vidimo na terenu.
Iako nesporno zanimljiva, Premijer liga, između ostalog, ostaće upamćena i kao predvodnik uvredljivo preplaćenog kvantiteta, a ne (objektivnog) kvaliteta. Zato, s druge strane, engleska reprezentacija nikad nije bila šampion Evrope, a svjetski tron sanja još od daleke 1966. godine.
Jer, novac ne može baš sve.
