U svijetu fudbala Jugoslavija je uvijek bila velika i cijenjena sila. Na današnji dan 1968. godine mogla je i da uđe u fudbalsku vječnost, ali ispriječila se Italija.
Naime, u revanšu finala Evropskog prvenstva momci koje je sa klupe predvodio Rajko Mitić izgubili su od Azura na “Olimpiku” pred skoro 33 hiljade gledalaca – 2:0.
Dva dana ranije Jugoslavija je bila pred osvajanjem titule. Pred 69 hiljada gledalaca vodili su golom Džajića od 39. minuta. Ipak, Italijani u 80. minutu stižu do poravnanja. Produžeci nisu donijeli uzbuđenja, oba tima željela su da sačuvaju svoju mrežu, te je meč nakon 120 minuta završen rezultatom 1:1.
Taj meč bio je propraćen sa mnogo kontroverzi, s obzirom da je sudija Gotfrid Dinst sudio veoma pristrasno, slobodno se može reći da je opasno oštetio tim Jugoslavije. Naime, nakon vodećeg gola Džajića isti fudbaler srušen je u kaznenom prostoru Italije, a samo sudija Dinst tu nije vidio penal.
Takođe i izjednačujući gol Domenginija bio je veoma kontroverzan. Živi zid još se namještao, a Italijan je sproveo loptu u mrežu.
Nakon tog meča Dino Zof, golman italijanske reprezentacije, izjavio je da njegov tim nije zaslužio da izjednači.
“Zanimljiv” je i način preko kojeg su Italijani došli do finala. Naime, u polufinalu su odigrali 0:0 sa Sovjetskim Savezom i bacanjem novčića odlučen je finalista, a naravno, više sreće su imali Azuri.
Međutim dva dana kasnije, u ponovljenom finalu Italijani su bili neumoljivi. Rano su stigli do dva gola prednosti. Već nakon 12 minuta Azuri su vodili golom Rive, da bi u 31. minutu Anastazi duplirao prednost svog tima. Tada bilo je jasno da će Džajić i ekipa teško do titule. Ovo je bila prva evropska kruna za Italijane.
U tom drugom meču Rajko Mitić je na teren poslao sljedećih 11: Pantelić, Fazlagić, Paunović, Holcer, Damjanović, Trivić, Pavlović, Aćimović, Hošić, Džajić i Musemić.
Poslije druge utakmice i Zofovo raspoloženje se promijenilo pa je pohvalio svoje saigrače rekavši da je njegov tim odigrao perfektno i potpuno zasluženo došao do titule.
“Na EP-u 1968. imali smo odličnu ekipu i postigli smo dobar rezultat. Da se Ivica Osim nije povrijedio i da su sudije bile objektivnije, možda smo mogli i da budemo prvaci. Za mene je to takmičenje bilo prelomno jer sam dobio internacionalnu potvrdu svojih igračkih sposobnosti. Poslije tog takmičenja je odmah uslijedio i poziv iz FIFA da igram za Tim sveta”, govorio je Dragan Džajić prije nekoliko godina.
Jugoslavija je bila itekako sigurna na putu do finala. U kvalifikacionoj grupi igrali su sa Zapadnom Njemačkom i Albanijom. Prvi meč igrali su protiv Zapadne Njemačke 3. maja 1967. i slavili su golom Josipa Skoblara. Nakon 11 dana gostovali su Albaniji u Tirani. Sa dva gola Slavena Zambate rutinski su došli do pobjede.
Uslijedio je i prvi poraz – od Zapadne Njemačke u Hamburgu, 3:1. Ipak, u posljednjem meču grupe savladana je Albanija na stadionu “JNA“, ubjedljivo – 4:0, tako da je Jugoslavija sa prvog mjesta izborila četvrtfinale.
Tamo ih je sačekala moćna ekipa Francuske. U prvom meču na “Velodromu” bilo je 1:1. Međutim, u revanši Plavi su “oduvali” Trikolore sa 5:1 i izborili polufinale.
Posljednja stepenica pred finale bila je Engleska. U jednom vrlo nervoznom meču (dosuđeno čak 49 faulova) Jugoslavija je golom Džajića došla do pobjede (1:0) na stadionu “Komunale” (današnji “Artemio Franki“).
