Čuveni jugoslovenski trener Josip Mića Duvančić, koji je preminuo prije par dana, je prekomandovao jednog od najvećih majstora podgoričkog fudbala Anta Tonka Miročevića u stručni štab i dao potpunu slobodu tada 18-godišnjem “cikotiću” koji je fudbal učio na ulicama i po titogradskoj kaljuži…
Dejan Savićević je te 1984. godine postao okosnica Budućnosti, a u današnjem vremeplovu Lobsport-a se vraćamo na posljednji ples “Genija” u opremi Budućnosti protiv Crvene zvezde na “Marakani”. Sa sve brojem deset na leđima i kapitenskom trakom oko ruke.
Transfer iz Budućnosti u Zvezdu je bio dogovoren, čekalo se ljeto da Dejo “plavo – bijele” boje zamijeni “crveno – bijelima”, a Beograd je i tog 24. aprila 1988. godine “ukapirao” kakvog je dijamanta dobio u borbi sa Zagrebom i Splitom.
Budućnost je na “Marakani” remizirala sa Crvenom zvezdom rezultatom 2:2, u 26. kolu Prve savezne lige, a fudbala se igrao Dejan Savićević, koji je učestvovao u oba gola “plavih” koje je potpisao Željko Janović. I nisu samo Dejo i Jano briljirali, već su pod dirigentskom palicom splitskog šjora, pokojnog Stanka Špaca Poklepovića, maestralno igrali Dragoje Leković, braća Brnović, Vojo Ćalov, Željko Petrović…
Zvezda je toga dana dva puta vodila preko Dragana Stojkovića Piksija u 8. minutu i Borislava Cvetkovića u 42, da bi Savićević uz pomoć svog prijatelja Janovića vraćao “plave” u egal u 25. i 51. minutu.
Taj važan bod na “Marakani” je na kraju sezone Budućnosti značio deveto mjesto u prvenstvu koje je brojalo 18 jakih timova, da bi Zvezda sačuvavši bod pred naletima “Genija” i drugova upravo zbog toga remija osvojila titulu – sa bodom više u odnosu na Partizan.
Tako je Dejan Savićević posljednji put plesao na “Marakani” kao igrač Budućnosti, a na isti dan – tri godine kasnije – “nebo se otvorilo”. Ali je tada podgorički virtuoz bio u dresu Crvene zvezde i ispisao je – do tada – najveći uspjeh u istoriji Beograđana plasiravši se u finale Kupa šampiona.
Na “Marakanu”, 24. aprila 1991. godine, je stigao gorostasni Bajern izranjavan u Minhenu u prvom meču polufinala KŠ upravo od Savićevića (2:1), a utakmica u Beogradu je postala antologijska nakon rezultata 2:2 i plasmana Zvezde u finale.
“Crveno – bijeli” su poveli nestvarnim golom Siniše Mihajlovića iz slobodnjaka u 25. minutu. Cijela Jugoslavija je bila spremna za feštu, ali su Bavarci preko Augentalera u 62. i Bendera u 67. vratili stvari na početak…
Sijevale su kontre, ređale se prilike, tresle se stative i prepune tribine Marakane (kažu da je toga dana u Ljutice Bogdana 1a bilo skoro 90.000 ljudi), a onda – Jugović, Jugović do Pančeva, Jugović, Prosinečki je tu, Prosinečki, Mihajlović u sredinu… 2:2! Gol, gol, gol… Nebo se otvorilo, stadion je eksplodirao!
Zvezda se plasirala u finale Kupa šampiona, a od Crnogoraca tog dana na terenu su pored Dejana Savićevića bili još Duško Radinović, Slobodan Marović i Refik Šabanadžović.
