Košarkaški klub Budućnost i Ženski rukometni klub Budućnost.
Dva simbola Titigrada (Podgorice), dva brenda Crne Gore. Velikani.
Dokazani kroz burnu istoriju. Rezultatima, ali prije svega činjenicom da su uz ove klubove rasle generacije šampiona – ne samo u pomenutim sportovima – najvećih zvijezda bivše Jugoslavije. I šire.
Zajednička im je godina rođenja – 1949. u sklopu Sportskog društva Budućnost.
Zajedničko im je i to što su do vrha punili Moraču i kao domaćini bili najčešće nepremostiva prepreka, čak i za one najjače evropske rivale. Sjećamo se tih žutih stolica, nenormalne buke, zelene podloge…
Zajednička im je dakle proslava 75. rođendana, zajednički život tri četvrtine vijeka.
I dok se košarkaši prepoznaju po najčuvenijem terenu u Njegoševom parku, domaćinstvima u Kotoru, kasnije i Danilovgradu, otvaranju Morače, plasmanu u Prvu ligu generacije braće Ivanović, Antića, Bojanića…, prvim trofejima u nekadašnjoj Saveznoj republici Jugoslaviji (epski trijumf and Partizanom u Nikšiću 1996. u finalu Kupa, pa dvije godine kasnije ponovljen rezultat nakon pobjede and Beobankom, pa tri vezane titule, uz nezapamćenu dominaciju krajem prošlog i početkom ovog vijeka), Evroligi tadašnjoj, pa osvajanju ABA lige u najsvjetlijem trenutku moderne istorije, Evroligi novoj, rukometašice su na svoj put slave, krenule sa betona Stadiona malih sportova. Vinko Kandija, Nikola Petrović, sestre Mugoša, Olga Sekulić, Maja Bulatović…., pisale su istoriju – naravno i svi pioniri ovog sporta prije njih – osvajavši domaće i evropske trofeje u godinama stare Jugoslavije. Njihovim putem krenule su kasnije Bojana Popović, Kaća Bulatović, Milena Knežević…, predvođenje Draganom Adžićem, pa su stigli i oni najveći trofeji – dva pehara Lige šampiona, kao korak više u odnosu na ono što su sanjale one koje su Moraču dovodile do usijanja dvije-tri decenije unazad.
Zajedničko im je i to što su sem treninga na parketu Morače (decenijama obično jedni za drugim) i prostorija (uvijek u sklopu Sportskog centra) – do velikih rezultata stizali na krilima dominantno domaćih snaga – dječaka i djevojčica iz Glavnog grada, uz ono najbollje što Crna Gora nudi i pojačanja sa strane u pravom smislu riječi – pojačanja. Kostur ekipe, dakle, uvijek je bio domaći.
Zajedničko im je dakle, mnogo toga – kao i trenutna kriza kroz koju prolaze.
Rukometašice su ostale vjerne sopstvenoj, prepoznatljivoj rukometnoj školi, većinu rostera čine igračice stvorene u Podgorici i Crnoj Gori, ali je činjenica, a to govore i rezultati na najvećoj sceni, u Ligi šampiona, da je kvaliteta sve manje. Porazi od 20 razlike, obaranje negativnih rekorda iz kola u kolo, nijesu nešto na šta je podgorički (titogradski) gigant navikao navijače. Kojih je usput rečeno sve manje. Budućnost je iz nekog razloga – koji nemaju veze sa sportom i koji ne bi smjeli uopšte da budu razlozi – izgubila nekada najbučniju rukometnu publiku u Evropi. Preseljenje u Bemax arenu samo je zamaskiralo manjak publike, pa i nova dvorana, kada igraju plave dame djeluje prazno.
Košarkaši su – i tu je velika razlika u odnosu na rukometašice – potpuno skrenuli sa puta, oslanjaju se godinama i najčešće preplaćuju strance, a zapostavili su domaći, posebno mlađi kadar. Sve je manje domaćih igrača sa bitnom ulogom u timu, a sve je manje i onih koji su “napravljeni” u nekadašnjoj fabrici talenata. Ove sezone uloženo je mnogo, a rezultati i ono što prikazuju momci u plavom – zaključno, nadamo se, sa sramotnim izdanjem protiv Mornara – su ispod očekivanja. Pokazuje i tu publika reakciju – čini se da bi Moraču danas teško napunio i neki evropski velikan, kamoli Burg, Hamburg i ostali rivali iz drugog, pa i trećeg reda evropskih klubova… Nešto kao Liga Evrope, čak i Liga konferencije u fudbalu. A nekada se i za regionalne mečeve tražila karta više.
Podgoričku publiku – a ne bi tako trebalo da bude – u dvoranu konkretno, na utakmice rukometašica i košarkaša – vraćaju i drže isključivo rezultati.
Malo je onih koji su uvijek na svom mjestu – Morača, Bemax arena, nezavisno od jačine i imena protivnika…
A put do velikih rezultata, posut je trnjem. Znaju to najbolje kroz istoriju i ova dva giganta. Zbog toga i treba vjerovati u rad. Ali i domaće snage, koje osjećaju klub na pravi način. Onako kako treba. Da se nadamo da takvi dani stižu. I da stižu dani punih tribina i boljih rezultata.
