Preko bare spektakularni Njujork, Čikago i Boston, na dalekom Istoku čuveni Tokio, na evropskom tlu „najbrža“ staza u Berlinu, pa London, Pariz i Beč, u regionu Beograd, Sarajevo, Tirana, Ljubljana kao vodilja i neki pokazatelj kako treba…
Trkački festivali, jurenje rekorda, muzika na svakom koraku, porodična druženja…
Tako je svuda na planeti, jednom u godini – kada se održava maraton.
Naša Podgorica prvog narednog vikenda zatvara sezonu maratona u ovom dijleu Evrope, sada već prepoznatljivi Millennium run svojim trećim izdanjem biće posljednji veliki trkački događaj.
Dugo vremena smo imali Podgorički internacionlni maraton, kao manifestaciju osmišljenu da okupi najbolje trkače iz svih krajeva svijeta, utiče na zdrave stilove života, promoviše grad i sve njegove ljepote na najljepši način. Trenutno je organizacija ovog događaja – zahvaljujući organizatorima koji ni po koju cijenu nisu željeli modernizaciju, već su razmišljanjem i djelovanjem ostali u nekim davno prošlim vremenima – na najnižem mogućem nivou. Viđeno je to i prije osam dana, kada su takmičari trčali besomučno u krug od 1km kod nekadašnjeg hotela Ljubović – da im se zavrti u glavi – sa scenografijom nedoraslom ovakvom događaju (još u jubilarnom 30. izdanju), programom, ozvučenjem, medijskom pokrivenošću i svime što nosi jedna ovakva manifestacija.
To nije maraton, tako da i tu dilemu, ako je neko imao, otklonimo – Podgorica nema dva maratona.
Glavni grad je kao pokrovitelj – isključivo u interesu grada i promocije istog – prije tri godine kroz saradnju sa ljudima koji znaju kako treba, a koji su se u prethodnom periodu dokazali u organizaciji velikih sportskih događaja, krenuo u nešto novo. U novi koncept, totalni ribrending maratona, koji je potpuno izgubio smisao u proteklom periodu, u mijenjanje svijesti među ljudima uopšte o tom događaju…
Promijenjena je ruta, osmišljena interesantna staza za sve zaljubljenike u trčanje, upoznaje se praktično svaki kutak Podgorice i zaživio je – Podgorica Millennium run. Brzo, da ne može brže. Postao prepoznat u regionu i Evropi.
U prvoj godini 700 takmičara, drugoj 1.200, na šest dana do treće trke, premašili smo i tu brojku. Brojku koju za 30 godina gore pomenuti maraton nikada nije dostigao. Uz to – imali smo humanitarnu, pa dječiju trku, sada već- tradicionalnu trku vatrogasaca, imaćemo i trku paraolimpijaca (ljudi u kolicima), uz sve, one svakom poznate trke, na 5, 10, 21 i 42 kilometra.
Napravljen je potez za istoriju. Uz napomenu, da je nekadašnjim organizatorima nuđena ruka saradnje nekoliko puta, ali da su odbijali, tražeći koje-kakve bizarne razloge, izmišljajući pravila koja im odgovaraju, a želeći isključivo da oni barataju gradskim novcem.
A nije mali novac u pitanju. I javan je: Glavni grad za ovu manifestaciju izdvaja između 40.000 i 50.000 eura, a da ne bude zabune – isto toliko (i više nekih godina) izdvajao je i prethodnih 30 godina. Dakle, nije se promijenio iznos, samo kome je usmjeren iznos. I to smeta onima koji ne žele drugačije da djeluju. I na to valjda Grad ima pravo. I naravno što je najbitnije, što od tog novca dobija Podgorica – a benefiti su vidljivi na svakom koraku.
Od same organizacije, prepoznatljivosti među takmičarima, zadovoljstva svih onih koji su prvi put u Podgorici, pa dođu opet i sa sobom povedu još nekoga, opreme, medalja, nikad većeg nagradnog fonda, velikog broja volontera bez kojih ništa ne bi bilo moguće, popunjenosti smještajnih kapaciteta u mrtvom periodu godine, čime je zadovoljena i turistička priča… I građana, najbitnijih u ovome. Jer, sve je manje onih koji nervozno mašu glavom zbog zatvaranja saobraćaja, trube sirenama i doživljavaju organizaciju maratona kao elementarnu nepogodu, sve je manje prozivki (ne računajući one koji to rade iz ličnog interesa i animoziteta prema pojedincu), a sve više onih koji kao u modernim metropolama, tog dana izađu na ulice da podrže trkače, prošetaju, bodre ih, aplaudiraju…
To je bio jedan od ciljeva. To mijenjanje svijesti.
I zato – trka paraolimpijaca i dječija trka 18. novembra (očekuje se oko 1.000 dječaka i djevojčica uzrasta 3-14 godina), pa dan kasnije redom – trka vatrogasaca, pa trka zadovoljstva na 5 kilometara, pa trke na 10, 21 i 42km. Parkirajte kola, nervozu ostavite kući, prošetajte od tačke A do tačke B, pa izađite na Milenijum, kao jedan od simbola moderne Podgorice i doživite ovaj događaj na najljepši način.
Spektakl je zagarantovan.
