Finale Kupa za pionire između Starog aerodroma i Dečića na kampu FSCG – 1.500 gledalaca.
Meč za prvaka Crne Gore u istom uzrastu između Budućnosti i Starog aerodroma na kampu Budućnosti – 2.000 duša.
U Danilovgradu, u meču u kojem talentovani kadeti Iskre protiv Jedinstva slave titulu – više od 1.000 ljudi.
Roditelji, rodbina, pa i simpatične navijačke grupe – svi oni žive za svoj tim, obično vršnjake – drugare iz škole, iz kvarta, iz ulice… Svi su tu. I tako je često kada su u pitanju utakmice mlađih kategorija. Ti mečevi koji se igraju obično vikendom u nekim atipičnim terminima imaju svoju publiku, čekaju se, prepričavaju. Bude tu često i svađe, povišenih tonova najčešće na relaciji trener – roditelj, ružnih riječi najćešće ka sudijama, ali sve na kraju zasijeni iskrena dječija radost na jednoj strani, a tuga na onoj drugoj, poraženoj.
E sad potpuno suprotan podatak – na svih pet utakmica elitnog crnogorskog fudbalskog društva (to je slučaj u 30 od 36 kola) – ukupno bude manje gledalaca nego na jednom od gore pomenutih pionirskih (kadetskih) mečeva.
Zašto je to tako? Pitanje za milion dolara.
Šta se desi pa nam fudbal toliko omrzne? Istim tim ljudima koji dođu da gledaju klince, a nemaju namjeru da isprate seniorski sastav. Gdje nestanu komšije, prijatelji, braća? Gdje se gubi ta istinska ljubav prema fudbalu, interesovanje, to nešto što nas vuče da odemo na utakmicu domaće lige?
Loš fudbal – da.
Jedna od najlošijih liga na kontinentu – nažalost, tako je.
Čistiji i iskreniji fudbal u mlađim kategorijama – bez dileme. Ipak su to djeca. Još neiskvarena.
Razoračanje činjenicom da se većina klinaca izgubi u tom prelaznom periodu iz omladinskog u seniorski fudbal, što je i prirodno – apsolutno i toga ima.
Da li su to sve razlozi da okrenemo leđa onima koji uspiju da stignu do seniroskog sastava – nisu! Njima je podrška tada najpotrebnija. Jer sanjaju skok u neku jaču ligu, vedrije društvo, gdje ih iz vikenda u vikend čekaju krcate tribine…
I zbog toga nam trebaju sve češće slike kao sa mečeva ovih mlađih kategorija, ali i lijepa atmosfera (ne računajući sramotu van stadiona) sa finala Kupa između Sutjeske i Arsenala, pa prijatno popodne pred punim tribinama u Baru u danu kada Budućnost slavi titulu, pa argentinska atmosfera u Ulcinju na finalu futsala između Ulcinja i Titograda i sličan ambijent u Podgorici tokom revanša…
Ima povišenih tenzija, jačih startova, čarki, ima svega – ali to je fudbal. To na kraju i privlači publiku.
A možda privuče i ove gore pomenute, koji odustanu i okrenu leđa najljepšoj sporednoj stvari, čim im supertalentovani sin, kojeg obično mrzi trener, ne prođe dalje… To bi bila najveća pobjeda.
*Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrici “Glas Jugoslavije” nijesu nužno i stavovi redakcije Lob sporta
