A, sad adio.
Voljeli bismo da kažemo da znamo gdje i kad ćemo fudbalsku reprezentaciju Srbije gledati na sljedećem velikom takmičenju, ali poslije svega u Njemačkog opravdana je zebnja pred mundijalske kvalifikacije.
Možda se i dobacimo do Amerike za dvije godine, ali plasmani postaju maksimum Orlova, dok na završnim takmičenjima redovno ne prolaze grupu. Ponovo slušamo da je moglo i malo falilo, kao i da nam je nanijeta nepravda jer nije sviran penal, ali kontinuitet ispadanja poslije prve faze nije slučajnost.
I sve priče u kontekstu da Danska nije bolja od nas, postaju bespredmetne. Nema nas (zasluženo) u nokaut fazi, ali suvereno nosimo titulu u “pljuvanju”. Vjerovatno bi nas nadmašili Englezi da se nije pojavila Belingemova magija u 95. minutu meča sa Slovačkom, pa bi Sautgejt i Piksi mogli da se jadaju jedan drugom ovih dana.
Baražna vatra po liku i djelu selektora Srbije bila je degutantna. Konačno je malo utihnula, a prst nevidljive ruke sklonjen sa tastera. Neuspjeh je i za to selektor treba da bude kritikovan, nema problema ni da se diskutuje da li je preplaćen i kakve finansijske posljedice donosi eventualni otkaz, ali pominjanje njegove supruge i djece bio je prelazak granice pristojnosti.
Dalje sa Piksijem ili bez njega? Čini se da je svejedno i da srpski fudbal ima nepomjerljive limite.
Priča se da bi Joakim Lev mogao da postane selektor Orlova i proba da preokrene situaciju uz asistenciju srpskog zeta Bastijana Švajnštajgera. Interesantno, ali da li je svjetskim šampionima to potrebno i jesu li spremni da budu uvaljani u blato u slučaju neuspjeha?
Neka Lev pita Piksija kako to izgleda.
Takođe, mogao bi da dobije od njega i dobre savjete ko ne može da podnese da je na klupi i odmah se ljuti – čini se da bi priča na tu temu dugo trajala. Ljute se čak i oni kojima je Piksi “izmislio” reprezentativnu karijeru, bez trunke realnosti i zahvalnosti.
Sebičnost u praksi, a javno lažno jedinstvo i drugarstvo.
I zbog toga, i mnogo drugih faktora, sad je adio i ko zna gdje i ko zna kad…
