Debakl. Poniženje. Blamaža… Pa nakon svih tih kritičkih i ona riječ koja možda najviše od svih boli sve koji vole crnogorski fudbal.
Realnost.
Budućnost nije bila ni blizu da uspije protiv Struge, “plavi” i pored velike podrške sa tribina – ljudi u Podgorici se lože na aut i korner, koliko su željni fudbala i nekog rezultata – nemaju kvalitet za evropski iskorak protiv ekipe koju bi generacija Budućnosti prije pet-šest, deset godina pregazila kao plitak potok.
Dva dana kasnije na red je došla Sutjeska i bez dileme ispisala najveću sramotu u istoriji našeg fudbala. Otići u Andoru, na noge trećeplasiranoj ekipi tamošnjeg jadnog šampionata (može li jadniji od našeg) sa dva gola viška i vratiti se bez glave i repa, sa tri gola u mreži – ne može ništa da se poredi sa tim. A svega smo se nagledali.
Šta je rješenje za oporavak klupskog fudbala? Postoji li? I jesmo li se kasno sjetili? More je analitičara, svi savjetuju, znaju, svi su odjednom rukovodioci, treneri, pa čak i igrači…
Loše se radi, jasno je k’o dan. Nemamo sistem u klubovima, nemamo kontinuitet ni igračke, ni trenerske, ni rukovodeće (u većini slučajeva političke) struke. Evropa ogoli sve ono što se u toku sezone baci pod tepih.
Možda nije za poređenje, ali da odemo na jedan sport koji nam je i na klupskom i na reprezentativnom planu donio mnogo radosti. Rukomet. Posebno ženski, iako raduje buđenje Lovćena, koji se vraća na evropski nivo, nadamo se brzo i onaj nekadašnji, sa početka vijeka.
>>> Upoznajte suparnike Lovćena: Bivši šampion Evrope, švajcarske sajdžije i norveški Partizani
>>> Ekskluzivno: Vuko Borozan potpisao za Lovćen!
Ali Ženski rukometni klub Budućnost pokazatelj je uređenog sistema. Ulaganje u sopstvenu školu, pravljenje igračica, angažman svega što valja u Crnoj Gori, fenomenalan rad dokazanih stručnjaka sa najmlađima… I rezultati su tu. I kroz reprezentaciju i u klubu, gdje je već sada većina onih djevojčica koje su prošle plavu školu, prije toga igrale školska takmičenja, rasle zajedno. A tako su počinjale, znamo svi, i Jovanka, Milena, Rada… I imale pored sebe neku Bojanu, Maju, Kaću, iskusniju igračicu, da od nje uče. Isto kao što sada Jelena Vukčević, Andrea Škerović i ostale klinke imaju Milenu.
Možda je to recept i za fudbal. Okupljanje svih talenata na jednom mjestu, ta čuvena akademija fudbala (nije teško, ima primjera u regionu, ne treba da se izmišlja) ulaganje u mladost i rad i samo rad. Po cijenu rezultata u domaćem šampionatu u naredne dvije-tri godine. Jer šta, sem trenutnog novca od UEFE, znači titula u Crnoj Gori. Zar nije bolje da su meč protiv Struge za Budućnost počeli i Dakić, i Dašić, i mali talenat Tomašević, pa Perović, pa da napravimo desnog beka, pa uz Vukotića koji treba da bude nosilac igre u narednim godinama, “plavi” lansiraju još nekoliko igrača iz svoje škole, a ima ih…
Odmah u vatru, neće sigurno izgoreti. Nemaju čega da se plaše. I da imaju nekog od koga će da uče, nekog da ih usmjeri. U našoj ligi tako sastavljena ekipa sa prosjekom od 20 godina ne može, uvjeren sam, da bude ispod petog mjesta. A za dvije sezone, uz dva jaka pojačanja-stranca i još nekog crnogorskog talenta, eto ekipe koja će da prođe makar dva kola bilo kog evropskog takmičenja. Došle bi i te pare, isplatilo bi se ulaganje, ali bi prije svega procvjetao klupski fudbal, dobila i reprezentacija. Stisnite petlju rukovodioci.
“Vrime je”, što bi rekli navijači Hajduka, čekajući Ivana Perišića da se vrati na kultni Poljud.
