Individualni kvalitet protivnika, loše odluke, (pre)kasne izmjene, nesvjesno povlačenje u sopstvenih pedeset metara, mnogo je razloga zbog kojih je Crna Gora u ključnom meču za odlazak na Evropsko prvenstvo slabo odigrala drugo poluvrijeme što ju je koštalo poraza od Srbije 3:1 u Beogradu i činjenice da su se šanse za prvi plasman na EURO svele u domenu naučne fantastike.
Dugo će se analizirati zašto je tim Miodraga Radulovića izgledao anemično u nastavku, nakon što je u prvih 45 minuta prvi put nakon duže vremena pokazao srčanost, želju, agresivnost, na kraju krajeva i dobru igru u duelu sa rivalom izadnog svog ranga…
<<< Bugari žele šok terapiju koja bi i Crnu Goru vratila u život
Radulović na Marakani, u odnosu na martovski meč sa Srbijom u Podgorici (0:2), nije promijenio sistem ali jeste kompletan vezni red. Na našem najvećem stadionu tada su srce i dušu tima činili Aleksandar Šćekić, Vukan Savićević i Sead Hakšabanović, uz važnu činjenicu da selektor nije mogao da računa na povrijeđenog Marka Jankovića. Prije dvije noći u Beogradu niko od pomenute trojke iz nije bio u protokolu (odnosno na spisku za okotbarske mečeve), a zamijenili su ih Marko Janković, Edvin Kuč i Driton Camaj.
Janković je od dolaska Miodraga Radulovića za kormilo crnogorske reprezentacije preporođen. Selektor ga je sa pozicije krila uvukao u srce veznog reda, a agilni Cetinjanin se pretvorio u fudbalera koji istovremeno predstavlja srce i mozak naše ekipe. Dakle, član azerbejdžanskog Karabaga je pravi opis “nezamjenjivog šrafa” u mašini, ali ako tražimo nešto pozitivno iz Beograda onda su to i Jankovićeve kolege iz veznog reda – Kuč i Camaj.
Od prve utakmice u dresu sa nacionalnim grbom, konkrentno novembra prošle godine u prijateljskom susretu sa Slovačkom, Driton Camaj ostavlja sve bolji učinak. Konkretnost, odlučnost i neustrašivost u trenucima kada primi loptu i krene ka golu rivala nešto je što crnogorska reprezentacija dugo nije imala u svojim redovima. Kad 26-godišnji vezista primi loptu ili izvodi prekid, crnogorski navijači već su na nogama uvjereni da će nekadašnji fudbaler Dečića, Budućnosti, Lovćena i Iskre nešto napraviti. Kao kada je asistirao Stevanu Jovetiću za trijumf nad Bugarskom u posljednjoj sekundi, postigao spektakularan gol protiv Češke, mučio defanzivce Litvanije i Libana…
“Camaj je fudbaler koji je unio posebnu energiju i kvalitet u ofanzivnoj liniji našeg tima”, hvalio je iskusni Stefan Savić crnogorsku sedmicu.
Iako mu je krilna pozicija prirodna, Camaj je u Beogradu, u sistemu sa tri igrača u veznom redu, dobio ulogu u kojoj je morao da se koncentriše i na defanzivne zadatke. Jedinu šansu u drugom poluvremenu Crna Gora je stvorila zahvaljujući njegovim udarcem zbog kojeg je morao da se pomuči Vanja Milinković–Savić, na kraju krajeva, ispalo je tako da je Crna Gora primila drugi gol nekoliko sekundi nakon što je član Kišvarde napustio teren. Kad već pričamo o njegovom klubu, za razliku od prošle sezone, Kišvarda je sada na samom dnu mađarskog šampionata, ali baš bi partije u reprezentaciji trebalo da budu od koristi Camaju u potrazi za klubom koji ima veće ambicije i ciljeve.
Kuč je, znate vi koji igrate Football Manager, klasični “box to box” vezista. Nešto kao što je bio Nikola Drinčić, nešto što za čime vapi Crna Gora, jedini problem predstavlja činjenica da je kapitena Balkanija sa Kosova Radulović kasno otkrio – Kuč ima 29 godina…Međutim, energija i tempo u kojem bivši član Dečića, Mladosti i Rudara trči daje nadu da bi Edvin mogao da odigra još minimum dva ciklusa na visokom nivou. Pred put za Beograd, “dopijetom” protiv Libana postao je prvi crnogorski fudbaler koji je na debiju postigao dva gola. Kapiten je ekipe koja je dvije godine uzastopno najbolja u nacionalnom prvenstvu, tima koji već drugu sezonu zaredom igra Ligu konferencija…Kuč je fudbaler koji je kroz mala vrata napustio crnogorski klupski fudbal, ali se u međuvremenu nabildovao samopouzdanjem i stekao čvrstinu koja je, posebno tokom prvog poluvremena utakmice u Beogradu, bila evidentna. Često je preuzimao, što konkrektno loptom, što gestikulacijama ulogu vođe Hrabrih sokolova. Nije se plašio greške, već je pravovremeno i fudbalski birao rješenja…
Kuč (dvije utakmice) i Camaj (deset), maksimalno su parirali Nemanji Gudelju (Sevilja), Ivanu Iliću (Torino) i Saši Lukiću (Fulam) koji su tek uspjeli da ih “slome” ulaskom teške artiljerije Srbije u drugom poluvremenu, u vidu Filipa Kostića i Sergeja Milinkovića–Savića, uz nezamjenjivog Aleksandra Mitrovića i Dušana Tadića…
Stiče se utisak da su Kuč i Camaj fudbaleri kakve zahtijeva moderan način igre. Učinak na terenu i statistika otkrivaju da su već produktivniji od reprezentativaca koji imaju daleko duži staž u nacionalnom taboru, poput Vladimira Jovovića, Aleksandra Šćekića, Vukana Savićevića, Nebojše Kosovića, Seada Hakšabanovića…
Ukoliko ih zaobiđu povrede i problemi, već sada je jasno da su do kraja kvalifikacionog ciklusa mjesto u veznom redu zabetonirali Janković, Camaj i Kuč…
